απέναντι στη λήθη, όπλο μας η μνήμη

του Θωμά Μούστου

Ανέκαθεν η κυρίαρχη τάξη διαστρέβλωνε την ιστορία, προσπαθώντας να την ξαναγράψει και απογυμνώνοντάς την από την κινητήριο δύναμη της, την ταξική πάλη. Στην εξωφρενική ανακοίνωση του Αστυνομικού Μουσείου Καρδίτσας, το οποίο επισκέπτονται μαθητές για να ‘’μάθουν’’ την ιστορία του τόπου τους, διαβάζουμε ότι οι συνεργάτες των ναζί, υπεύθυνοι για τις δολοφονίες, το βασανισμό και την εξόντωση εκατοντάδων αγωνιστών, υπήρξαν υπέρμαχοι της ελευθερίας.

Διαβάζουμε οργισμένοι, "Τιμή στον επιζήσαντα μαχητή του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου"και ‘’παρουσία του Προέδρου και αντιπροέδρου του Συλλόγου κ.κ. Παναγιώτη Τριανταφύλλου και Θωμά Μπαλτούκα, τίμησαν τον Ανθυπομοίραρχο ε.α. του ενδόξου Σώματος της Ελληνικής Χωροφυλακής κ. Νικόλαο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είναι ο μόνος επιζήσας από τους δέκα άνδρες της Ελληνικής Χωροφυλακής που υπερασπίσθηκαν με σθένος και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος τους τα ιδεώδη της φιλοπατρίας, ελευθερίας και πίστεως μας κατά την ιστορική μάχη του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου Πιερίας τη νύχτα της 30/31 Μαρτίου 1946 εναντίον ανταρτών του ΕΛΑΣ, οι οποίοι επέδραμαν για να καταλύσουν την έννομη τάξη, να παρεμποδίσουν τις εκλογές της απελευθερωμένης Ελλάδας και να καταλάβουν με τα όπλα και δια της βίας την Εξουσία’’.

Για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, οι μόνοι υπέρμαχοι της ελευθερίας εκείνη την ιστορική περίοδο ήταν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που με ανιδιοτέλεια έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο. Συγκεκριμένα για το γεγονός που αναφέρεται η ανακοίνωση, το χτύπημα της νύχτας της 30ής  Μάρτη του 1946 στο Λιτόχωρο σήμανε την επανέναρξη του ένοπλου αγώνα, οποίος είχε σταματήσει έπειτα από την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας. Περίπου τριάντα καταδιωκόμενοι αγωνιστές, οπλισμένοι, χτυπούν το σταθμό Χωροφυλακής, δηλαδή τον ένοπλο μηχανισμό που συνεργαζόταν και με παρακρατικές ένοπλες ομάδες και από κοινού δολοφονούσαν αγωνιστές. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο  «Στα κάστρα του αγώνα με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας»:

«Το χτύπημα του Λιτόχωρου σάλπισε σ' όλη την Ελλάδα την έναρξη της ένοπλης αντίστασης στο τρομοκρατικό δολοφονικό όργιο που εξαπέλυσαν μετά τη Βάρκιζα οι εγκάθετες κυβερνήσεις των Αγγλων ενάντια στους αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και τις οργανώσεις τους.

Το χτύπημα του Λιτόχωρου υπήρξε η απαρχή του ηρωικού ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ.

Όλοι οι καταδιωκόμενοι αυτοαμυνίτες της περιφέρειας Κατερίνης, μετά το χτύπημα του Λιτόχωρου, οπλίζονται και συνδέονται με την ομάδα του Λιτόχωρου. Οργανώνονται όλοι σε συγκροτήματα σ' όλα τα Πιέρια και συγκροτούν σε συνέχεια το Αρχηγείο Πιερίων.

Η Κατερίνη τις μέρες αυτές, καθώς και όλη η περιφέρεια στρατοκρατείται. Εθνοφυλακή, Αστυνομία, χαφιέδες, οι συνεργάτες των Γερμανών, παρακρατικές συμμορίες, αλωνίζουν την πόλη και την ύπαιθρο, σκορπούν παντού τον τρόμο, κάνουν μπλόκα, έρευνες, συλλήψεις. Γέμισαν όλα τα κρατητήρια, οι αποθήκες τους και οι αυλές τους από εκατοντάδες συλληφθέντες αγωνιστές.

Με φασιστική βαρβαρότητα χτυπούσαν με όλα τα μέσα: ρόπαλα, υποκόπανους, σιδερόβεργες, βούρδουλες, με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

Τα βογκητά των αγωνιστών απ' τα βασανιστήρια ακούγονταν σ' όλη την πόλη. Το αίμα των αγωνιστών πλημμύριζε τα κρατητήρια.

Τα γραφεία όλων των οργανώσεων έγιναν θρύψαλα απ' τους βανδαλισμούς των συμμοριών. Ένας ασφυχτικός κλοιός περισφίγγει την πόλη.»

Είναι αναμενόμενο η αστική τάξη με τους λακέδες να προσπαθήσει να παραχαράξει την ιστορία. Είναι αναμενόμενο να προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη των νέων ανθρώπων το μεγαλείο χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που πάλεψαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στο φασισμό και την Γερμανική κατοχή και ύστερα ενάντια στο αντιδραστικό μετεμφυλιακό κράτος που προσπαθούσε να εγκαθιδρύσει η ελληνική αστική τάξη μαζί με τους συμμάχους της. Ένα κράτος το οποίο εγκόλπωνε στους μηχανισμούς του όλους εκείνους που έμπρακτα είχαν στηρίξει τους ναζί, αυτούς που σήμερα βαφτίζουν ως υπερασπιστές της ελευθερίας.

Όμως η ιστορία δε μπορεί και δε πρέπει να είναι μόνο αυτή των νικητών. Η δικιά μας ιστορία είναι αυτή των από τα κάτω, η ιστορία των χιλιάδων αγωνιστών που επέλεξαν να καθορίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους, που μας δίδαξαν ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες είναι δυνατό να συνεχίζεις να ποντάρεις στον αγώνα, που δε λύγισαν ούτε με τις φυλακές και τις εξορίες ούτε με τα βασανιστήρια. Γιατί σε αυτούς που διαμηνύουν ότι ήρθε το τέλος της ιστορίας, εμείς έχουμε να απαντήσουμε ότι τίποτα δε τελείωσε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε τιμώντας τους παππούδες μας που ρίσκαραν για ένα καλύτερο μέλλον, που αγωνίστηκαν για μια κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους. Από αυτούς θα αντλούμε πίστη και κουράγιο για να ανταπεξέλθουμε στους αγώνες του σήμερα, για να φέρουμε πίσω τα σχέδια τους,  ’’για να μετατρέψουμε την ταξική μνήμη σε κάλεσμα των ηττημένων της ιστορίας για εκδίκηση’’. Γιατί η δικιά μας ιστορία δε μπορεί να περιοριστεί, ούτε να παραχαραχτεί. Είναι στις συνειδήσεις, στα μυαλά, στις αποφάσεις και στα βιώματα μας.

ΜΟΥΣΤΟΣ ΘΩΜΑΣ