τρεις συγχύσεις, δύο ανάγκες, μια η διέξοδος

του Αλέξη Φυτσιλή
από τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Ενόψει των εκλογών για ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας(8/12) έχει ανοίξει η συζήτηση στον κλάδο για πολλά ζητήματα και το σημείωμα αυτό επιχειρεί -με κωδικό τρόπο-να συμβάλει στη συζήτηση.

Σύγχυση πρώτη: η ανάσχεση της επίθεσης που δεχόμαστε, πολύ περισσότερο η ανατροπή της δεν μπορεί να γίνει με αυτοματισμούς, δεν είναι υπόθεση μιας ριξιάς, δεν θα τη «φέρουμε» στον αντίπαλο. Πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα επιχειρημάτων που θα τεθούν από τη  μεριά μας και θα τον «πείσουν». Αυτό το «μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», απαιτεί παρατεταμένο αγώνα, απαιτεί θυσίες, κατεύθυνση και συνδικαλιστική διέξοδο που θα ενώνει όλον τον κλάδο αλλά και θα τον συνδέει με του αγώνες όλων των εργαζόμενων.

Σύγχυση δεύτερη: Το σημερινό σχολείο, όσο αυτό του «χθες» που περιείχε σημαντικές εργασιακές, δημοκρατικές και μορφωτικές κατακτήσεις, όσο και αυτό το «όσο το δυνατό λιγότερο σχολείο» για τα παιδιά του λαού που πάνε να φτιάξουν, είναι το σχολείο της εξαρτημένης αστικής τάξης. Δεν είναι το σχολείο «μας». Και το σύστημα διδασκαλίας παραμένει η διδασκαλία του συστήματος.

Σύγχυση τρίτη: Το συνδικαλιστικό κίνημα και η αριστερά δεν «συγκυβερνούν», ούτε «συνδιοικούν» το σχολείο, ούτε ο προνομιακός χώρος αγώνων είναι οι σύλλογοι διδασκόντων. Γιατί τα μόνο πεδία που πραγματικά το συνδικαλιστικό μας κίνημα και ο λαός γενικότερα μπορούν να έχουν σε μια πορεία το «πάνω χέρι» δεν είναι ούτε τα ΠΥΣΔΕ, ούτε τα διευρυμένα πειθαρχικά συμβούλια, και οι εκλογές διευθυντών στο σύλλογο διδασκόντων. Είναι τα σωματεία, οι σύλλογοι, τα σχολεία εκεί που πρέπει να συγκροτηθεί εκ νέου το συνδικαλιστικό κίνημα χειραφετημένο από κράτος-διοίκηση.

Ανάγκη πρώτη: Η κοινή δράση των αριστερών, αγωνιστικών, ριζοσπαστικών δυνάμεων. Όχι η ευκαιριακή εκλογική συγκόλληση ψηφοδελτίων αλλά η αγωνιστική σύμπραξη και η κοινή συμπόρευση καθημερινά και με διάρκεια. Η κοινή δράση δεν είναι συγκρότηση παράταξης, αλλά συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από κοινούς στόχους που αναδεικνύουν τα μέτωπα της επίθεσης του συστήματος και η ταξική πάλη. Ο σκοπός της είναι να ευνοήσει την εκδήλωση εστιών αντίστασης, πολλαπλασιάζοντας στην πραγματικότητα τις διαθέσιμες δυνάμεις, και όχι απλώς αθροίζοντάς τις, αφού όταν αποκτάει υπόσταση προσφέρει τη δυνατότητα εμπλοκής σε κινηματικά γεγονότα ενός ευρύτερου δυναμικού αγωνιστών που δεν έχει απαραίτητα κάποια πολιτική στέγη. Από την άλλη, δεν μπορεί να κουκουλώνει τις πραγματικές διαφορές που υπάρχουν. Ίσα-ίσα, απαιτεί την ιδεολογική-πολιτική διαπάλη στους κόλπους της. Χρειάζεται λοιπόν να ενωθούμε! Όχι να εμπορευθούμε την ενότητα. Όχι να υποκρινόμαστε τους ακομμάτιστους. Χρειάζεται να ενωθούμε για να απομονώσουμε τις δυνάμεις του συστήματος και για να ξεπεράσουμε τις δυνάμεις της υποταγής. Χρειάζεται να ενωθούμε για να αγωνιστούμε μαζικά και μαχητικά για όσα μας κλέβουν και για όσα μας ανήκουν! Και αυτή η ενότητα χρειάζεται ευθύ πολιτικό λόγο και στάση ενάντια σε εκλογικές μανούβρες και στρογγυλέματα. Και για αυτή την ενότητα επιμέναμε και θα επιμείνουμε στην κατεύθυνση της Κοινής Δράσης, με κάθε σχήμα, κάθε αγωνιστή, κάθε συνάδελφο, που θέλει να συμβάλλει για να ανθίσει η αντίσταση, για να μπει τέλος στην απογοήτευση και την ανημποριά, για να σηκώσουμε αγώνες απέναντι στην επίθεση του συστήματος,.

Ανάγκη δεύτερη: Η συλλογική στάση και η οργανωμένη διεκδίκηση και πάλη, κόντρα στη διαίρεση και στη ψευδαίσθηση της «ατομικής λύσης». Δηλαδή η ΕΛΜΕ το σωματείο ΜΑΣ. Χώρος δημοκρατικής συζήτησης, συλλογικών αποφάσεων, μαζικής ενωτικής δράσης, απολογιστικής συζήτησης, ξανά δράσης κοκ. Μ’ άλλα λόγια χώρος συγκρότησης των εκπαιδευτικών για υπεράσπιση κατακτήσεων και διεκδίκηση δικαιωμάτων. Όχι η ΕΛΜΕ δεν είναι γραφείο τύπου. Το σωματείο δεν είναι δικηγορικό γραφείο νομικών γνωμοδοτήσεων και αποστολής εξώδικων, ούτε διαμεσολαβητής ρουσφετιών και εξυπηρετήσεων.  Η πίεση στον αντίπαλο δεν είναι οι συναντήσεις με τους υπουργούς. Ο δρόμος του αγώνα δεν είναι οι 24ωρες απεργίες χωρίς σχέδιο και προοπτική. Οτιδήποτε δηλαδή συντελεί, στην ανάθεση της υπόθεσης, στη διατήρηση της ηττοπάθειας και στην απόσυρση του κόσμου από το πεδίο της πάλης. Πρέπει άμεσα να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα, δίκτυα συντονισμού, πρωτοβουλίες δράσης. Το κίνημα δεν μπορεί να περιμένει τις πολιτικές εξελίξεις. Με την πάλη του μπορεί και να τις διαμορφώνει.

Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ: Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας είναι δυο, ανεξάρτητα αν τους αναγνωρίζουμε ως τέτοιους. Ο δρόμος της υποταγής, των ευκολιών, των αυταπατών. Τον έχουμε βαδίσει και στο τέλος του είχε γκρεμό. Ο άλλος δρόμος, ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟΣ είναι δύσκολος και δύσβατος αλλά και αληθινός. Είναι ο δρόμος της  σύγκρουσης με την κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Είναι ο δρόμος της αναμέτρησης με αυτούς που μας στερούν τη ζωή. Είναι η επιλογή που θα ανακόψει τη βάρβαρη επίθεση. Για να δημιουργηθεί ένα Μέτωπο Αντίστασης εργαζομένων και λαού. Για να συμβάλλουμε και μεις οι εκπαιδευτικοί με τις αντιστάσεις μας σε αυτό. Συγκροτώντας ένα συνεκτικό και περιεκτικό πρόγραμμα διεκδίκησης-υπεράσπισης δικαιωμάτων που θα διατυπώνουν τα σημερινά αιτήματα των αναγκών μας για μισθούς, συντάξεις που να μπορεί να ζει κανείς, για δωρεάν υγεία-περίθαλψη, για δωρεάν –δημόσια εκπαίδευση για την ελευθερία στη σκέψη, έκφραση και δράση μέσα στο σχολείο. Απορρίπτοντας αυτά που φέρνει ο «μονόλογος» υπουργείου- ΟΟΣΑ αποφασίζοντας σε Γενικές Συνελεύσεις ένα νέο κύκλο αγώνων με σχέδιο και προοπτική.