ποιους δρόμους έχει ο λαός;

του Στέφανου Καπνιά

υποψήφιου της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ(μ-λ) & Μ-Λ ΚΚΕ

Πριν καλά-καλά αρχίσει η τρέχουσα προεκλογική περίοδος, τα γνωστά παπαγαλάκια του συστήματος, οι ντόπιοι «πρετεντέρηδες» αλλά και οι διεθνείς «έγκριτοι αναλυτές», βάλθηκαν να μας πείσουν ότι δεν είναι δα και πολλές οι επιλογές που έχει ο λαός μας. Ότι οι επιλογές αυτές είναι λίγο-πολύ δεδομένες, αναγκαστικές και καθορισμένες από τα πριν. Ότι θέλοντας και μη δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε τα πλαίσια που βάζουν τα διάφορα funds, οι τρόικες, τα μνημόνια και οι «δανειστές» μας.

Άλλοτε εκβιάζοντας και άλλοτε κινδυνολογώντας βάλθηκαν να μας πείσουν ότι πρέπει να υποταχτούμε στις «αγορές», να μην προκαλέσουμε κάποιο «πιστωτικό γεγονός» και να φανούμε έτσι αρεστοί στο κεφάλαιο και στους ιμπεριαλιστές, με δυο λόγια να μην κακοκαρδίσουμε αυτούς που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, αυτούς που ευθύνονται για την υποβάθμιση και παραρτημοποίηση της χώρας και της οικονομίας, αυτούς που ευθύνονται για την φτωχοποίηση του λαού, για την εξαθλίωση των εργαζόμενων.

Παραδοσιακοί αλλά και νεόκοποι απολογητές της υποτέλειας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, δίνουν όρκους πίστης στο χρέος, ξορκίζουν τις «μονομερείς ενέργειες», επαναλαμβάνουν μονότονα για «λύσεις εντός της ΕΕ» και «εντός της ευρωζώνης», προσκυνούν ως άλλο ιερό ευαγγέλιο το κακόφημο «σύμφωνο σταθερότητας», λιβανίζουν τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς»,  λιγώνονται με τα «πρωτογενή πλεονάσματα» κλπ κλπ Μιλούν για «τέλος των μνημονίων» και στην πραγματικότητα εννοούν διαιώνιση της εξάρτησης και της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, ίσως με άλλη μορφή ή με άλλο περιτύλιγμα, ίσως χωρίς τρόικα, ή χωρίς ΔΝΤ, με ή χωρίς «γραμμή προληπτικής πίστωσης», αλλά πάντα με τα αφεντικά ένθεν κι ένθεν του Ατλαντικού νάχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τη χώρα μας και το λαό μας.

Και… διαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση… Βάφτισαν τον ραγιαδισμό τους «διαπραγμάτευση» (άλλος για «κούρεμα», άλλος για «επιμήκυνση» του χρέους…) και αναφέρονται μονότονα σε «εταίρους», «δανειστές» ή – άντε – «Μερκελιστές» και «διεθνείς τοκογλύφους», αποσιωπώντας το ρόλο του ιμπεριαλισμού, συσκοτίζοντας τα πραγματικά δεδομένα της σύγκρουσης, σπέρνοντας αυταπάτες, αποπροσανατολίζοντας και αφοπλίζοντας το λαό και το κίνημα. Γιατί διαπραγμάτευση σημαίνει υποταγή. 

Όχι μόνο δεξιοί αλλά και δήθεν «αριστεροί» αποτάσσουν ως άλλο σατανά το Grexit, ομνύουν στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τρομοκρατούν το λαό μη τυχόν και αμφισβητήσει τα δεσμά της εξάρτησης, μη τυχόν και ορθώσει το μπόι του για το ξωπέταγμα της ξένης ακρίδας. Ως καλοπληρωμένοι προπαγανδιστές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και καμώνονται ότι δεν βλέπουν τα εξόφθαλμα: ποτέ και πουθενά οι ιμπεριαλιστές δεν παραιτήθηκαν με τη θέλησή τους από το «έχει τους», ποτέ και πουθενά δεν εγκατέλειψαν αμαχητί τη λεία τους, ποτέ και πουθενά δεν αποχώρησαν οικειοθελώς από σφαίρες επιρροής και ζώνες συμφερόντων τους.  

Από κοντά και άλλοι, δήθεν «πατριώτες», που υποκριτικά, θέλοντας και μη, ντύθηκαν αντιμνημονιακοί και ξιφουλκούν ενάντια στην τρόικα μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτούν τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας. Όλοι αυτοί οι «υπερπατριώτες» που δεν παλεύουν για ανεξάρτητη πατρίδα με το λαό αφέντη στον τόπο του αλλά το πολύ-πολύ αποβλέπουν σε αλλαγή προσανατολισμού, σε αλλαγή αφεντικών, σε αλλαγή προστάτη.

Σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο λοιπόν και ανεξάρτητα από το αν και εφόσον φτάσουμε σε κάποιο «κούρεμα» του χρέους από μια «κυβέρνηση της αριστεράς», αυτό που βλέπουμε ήδη να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας είναι το «κούρεμα» των προσδοκιών του λαού. Το «κόντεμα» των στόχων και των αιτημάτων του. Το «ψαλίδισμα» των υψηλών ιδανικών και προταγμάτων της αριστεράς. Μετά τη ριζοσπαστικοποίηση της «μνημονιακής περιόδου» η «προσγείωση» και η προσαρμογή ενός ολόκληρου κόσμου στο ρεαλισμό του «εφικτού», στο ρεαλισμό της διαχείρισης και της υποταγής.

Μας τον παρουσιάζουν αυτόν το δρόμο ως μονόδρομο. Γι αυτούς που συνδέουν την τύχη τους με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών ή ποντάρουν στις μεταξύ τους αντιθέσεις, γι αυτούς που η πολιτική τους επιβίωση εξαρτάται είτε από την αποδοχή της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του Γιούνκερ είτε από την αποδοχή του Ντράνγκι και της Λαγκάρντ είναι πράγματι μονόδρομος. Για το λαό όμως δεν είναι.

Ο δρόμος του λαού περνά μέσα από τη σύγκρουση με τους δυνάστες του. Έτσι ήταν πάντα και τώρα. Μπροστά στη κάλπη αυτό σημαίνει να αρνηθεί τους εκβιασμούς, τα ψεύτικα διλήμματα, τις αυταπάτες. Να μαυρίσει τα κόμματα του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού και μαζί τα διάφορα δεκανίκια τους.  Όμως κυρίως δεν κρίνεται στην κάλπη. Είναι υπόθεση κινήματος. Μαζικής λαϊκής πάλης. Αγώνα, αντίστασης, διεκδίκησης, αναμέτρησης. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα και η διέξοδος. Αυτός είναι ο δρόμος του λαού.