απόντες: οι εκπαιδευτικοί – παρόντες: απογοήτευση, αγωνίες, ερωτήματα…

με αφορμή τη

Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Καρδίτσας

Την Πέμπτη 25/9 είχε προγραμματιστεί ΓΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας. Συμμετείχαν κοντά στους 20 καθηγητές (τα 9 ήταν τα μέλη του ΔΣ) οπότε έγινε «ανοιχτό» ΔΣ. Το θέμα ήταν η συζήτηση της εισήγησης του ΔΣ της ΟΛΜΕ και η απόφαση του τοπικού σωματείου που θα «κατέβαινε» στη ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ το Σάββατο 27/9 στην Αθήνα.

Η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ στηρίχτηκε από ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ και εισηγούνταν στον κλάδο το …τίποτα. Επιβεβαίωση ακινησίας με δόσεις κάποιων δράσεων, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Μια κατάσταση που βολεύει και το ΠΑΜΕ που έχει το δικό του «αγωνιστικό» σχέδιο (το πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 1/11).

Έτσι τα δύο προγράμματα αδράνειας «συναντήθηκαν» με αποτέλεσμα να υπερψηφιστεί από το ΔΣ  της ΕΛΜΕ αυτό της ΟΛΜΕ από ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ (4+1 ψήφοι) ενώ η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ανέδειξε την ανάγκη προετοιμασίας ενός μεγάλου απεργιακού αγώνα με διάρκεια και προοπτική. Πρότεινε «…48ωρη απεργία 22 και 23 Οκτώβρη (κινητοποίηση που θα συγκροτεί τον κλάδο για τις επόμενα κινηματικά βήματα και με στόχο να κλείσουν πανελλαδικά όλα τα σχολεία ) με διαδηλώσεις την πρώτη μέρα και νέες συνελεύσεις τη δεύτερη μέρα. Νέα συνέλευση προέδρων 25 Οκτώβρη για συνέχιση με παρατεταμένο απεργιακό αγώνα.»

Ο κλάδος συμπληρώνει ένα χρόνο ουσιαστικά αδράνειας ενώ δέχτηκε κύριες και κεντρικού χαρακτήρα ήττες (διαθεσιμότητα -απολύσεις και (αυτό)αξιολόγηση παρά τη σημαντική αλλά ανεπαρκή μάχη που δόθηκε).Το προεκλογικό κλίμα μέχρι το Μάη ενίσχυσε την παράλυση και την αδράνεια. Σήμερα έχουμε ξανά προεκλογικό κλίμα και προστίθεται σ' αυτό το γενικό και το εσωτερικό του κλάδου με τις εκλογές για τα Υ.Σ (ΠΥΣΔΕ-ΚΥΣΔΕ κλπ).

Τα παραπάνω είναι και η πηγή όλων των τοποθετήσεων των συναδέλφων που μίλησαν.

“...Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για απεργίες αφού δεν απεργεί ο κλάδος...Να δούμε άλλες μορφές. Να τερματίσουμε τη στείρα άρνηση και να κάνουμε προτάσεις και διάλογο με το υπουργείο. ..Μήπως ο κλάδος θέλει την αξιολόγηση και όλα τα υπόλοιπα που λένε οι “συνδικαλιστές” είναι του (στον) αέρα “ κλπ κλπ

Χωρίς να είναι ολοκληρωμένη η απάντηση θα θέσω από τη μεριά μου κάποια ζητήματα.

Οι εργαζόμενοι, οι εκπαιδευτικοί “αναγνωρίζουν” τη δύναμη τους στους αγώνες και μέσα στους αγώνες. Αυτό αναδείχτηκε τόσο το Μάη του 2013 όσο και τον περσινό Σεπτέμβρη. Η διάθεση του κλάδου να παλέψει και να νικήσει. Την πρώτη φορά δεν υπήρχαν “όροι και προϋποθέσεις” τη δεύτερη επιλέχτηκε να κλιμακώσουμε με 48ωρες την πενθήμερη (που δε συνέχισε για 0,6% των ψήφων). Το πράγμα όμως ”εξελίχθηκε” και παραπέρα. Έτσι για τις διαθεσιμότητες-απολύσεις είχαμε (ν)τροπολογίες στη Βουλή (ΚΚΕ) και υποσχέσεις επαναπρόσληψης (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ για την αυτοαξιολόγηση νομικές γνωμοδοτήσεις, διανθισμένες με 24ωρες τουφεκιές και όλα αυτά συμπυκνωμένα στο ...26 φεύγουν.

Σ' όλη αυτή την πορεία αυτό που “αναγνώρισαν” και συνεχίζουν και τις μέρες αυτές να “αναγνωρίζουν” οι εκπαιδευτικοί είναι την υποχώρηση, την αποφυγή της σύγκρουσης, τις (αυτ)απάτες για δικαστικές προσφυγές και τη σωτηρία που θα έρθει από την κάλπη. Παράγωγο αυτής της πορείας οι απουσίες των καθηγητών σε συνελεύσεις κινητοποιήσεις διαδηλώσεις απεργίες κλπ.

Το πρόβλημα δεν είναι να «διαβάσουμε» σωστά τη κατάσταση του κόσμου για να υποταχθούμε σ' αυτή, για να συμβιβαστούμε ότι ο κλάδος δεν τραβά (αυτοί που σίγουρα δε τραβάνε -ούτε θέλουν ούτε και μπορούν- είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις στον κλάδο) αλλά για να ανατρέψουμε αυτή τη κατάσταση αδράνειας και ανημποριάς που καταλήγει στην αποδοχή–προσαρμογή στα δεδομένα της κυβερνητικής επίθεσης.

Και η ανατροπή θα συμβεί μόνο με τη συγκρότηση κεντρικής συνδικαλιστικής πρότασης αγώνα. Να προετοιμάσουμε ένα μεγάλο απεργιακό αγώνα με διάρκεια και προοπτική σε συντονισμό με τους συνάδελφους μας στην Α/θμια, στα νοσοκομεία στους ΟΤΑ κλπ. Σε αυτή την προοπτική είναι ζωτική ανάγκη να κινηθούν κάθε σωματείο, κάθε μαχόμενη συλλογικότητα, κάθε συνάδελφος που ασφυκτιά μέσα σε αυτή την καταθλιπτική σιγή νεκροταφείου δικαιωμάτων και κατακτήσεων αλλά και ανυπαρξίας αγωνιστικής μαζικής και μαχητικής απάντησης .

Αυτή η κατεύθυνση δε μπορεί να περιμένει. Τα λόγια στη συνέλευση  της συναδέλφου μας που από το Μάρτη είναι ουσιαστικά απολυμένη χωρίς μισθοδοσία γεμάτα αγωνία για τη τύχη όλων εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα πρέπει να είναι οδηγός δράσης. Τώρα που το ΣτΕ έκρινε συνταγματικές τις διαθεσιμότητες και πλησιάζουν οι 6500 απολύσεις  είναι όρος ύπαρξης και συνέχειας του κλάδου η ανατροπή των απολύσεων.

Να πάρουμε την υπόθεση στα δικά μας χέρια-πόδια-στόματα-ώμους…

Η ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ Η ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ!!!!

Αλέξης Φυτσιλής