Απεργία (;) ΑΔΕΔΥ

Απογοητευτική ήταν σε συμμετοχή η σημερινή συγκέντρωση των απεργών στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας, ενώ το ίδιο απογοητευτικά ήταν τα συνολικότερα ποσοστά συμμετοχής των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Η απεργία προκηρύχτηκε απ’ την ΑΔΕΔΥ σε απάντηση της ενορχηστρωμένης προσπάθειας της κυβέρνησης να καταργήσει δια νόμου ακόμα και αυτό καθ’ αυτό το δικαίωμα της απεργίας! Πέρα απ’ τα συνολικότερα ζητήματα που αφορούν τον κόσμο στο Δημόσιο και μόνο το γεγονός του απεργιακού δικαιώματος όπως αυτό μεθοδεύεται, θα έπρεπε να ήταν-και είναι- ικανός λόγος αντίστοιχης απάντησης απ’ τη μεριά του κόσμου της εργασίας.

Για τη σημερινή αναντίστοιχη «απάντηση», για να είμαστε «ρεαλιστές»,  υπάρχουν εξηγήσεις και θα πρέπει να αναζητηθούν σοβαρά από τις δυνάμεις που μιλούν στο όνομα του κινήματος. Πρώτα-πρώτα, η ίδια η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, με το πώς πάλεψε ή δεν πάλεψε το ζήτημα της «αξιολόγησης» από τότε που τέθηκε μέχρι και σήμερα. Η όλη της στάση αυτής και των Ομοσπονδιών ήταν και είναι κλείσιμο του ματιού στην κυβέρνηση και αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Δεύτερον, είναι αλήθεια ότι,  απ’ τις παρατάξεις που αναφέρονται στην Αριστερά δεν έγινε καμιά προσπάθεια προπαγάνδισης της απεργίας  και μαζικοποίησης της συγκέντρωσης. Το ΠΑΜΕ για πρώτη; φορά ήταν παντελώς ανύπαρκτο, είτε σε ανακοινώσεις –καλέσματα στην απεργία, είτε σε κινητοποίηση του κόσμου του. Η ευκολία με την οποία κάποιοι τα «χώνουν» στον κόσμο για το ότι δεν «τραβάει», δεν απεργεί, δε διαδηλώνει, δεν ξεσηκώνεται… είναι απόρροια της αδυναμίας τους απ’ τη μια να δουν τα πραγματικά αίτια και απ’ την άλλη τη δικιά τους  στάση, ευθύνη, ή αδυναμία. Τρίτον, αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την παραλυτική κατάσταση της αναμονής και προσμονής των εκλογών και των κάθε εκλογών που καλλιεργείται εδώ και αρκετό καιρό και σε κάθε ευκαιρία, μάλλον εξηγούνται πολλά σε σχέση με τη σημερινή εικόνα της πλατείας…

Όμως, επειδή η επίθεση καλά κρατεί και όλα δείχνουν ότι θα πάρει άγρια χαρακτηριστικά στο χειμώνα που έρχεται, είναι καθήκον και ανάγκη ζωής αυτή η εικόνα να ανατραπεί με όσες δυνάμεις υπάρχουν ακόμη διαθέσιμες.  Με εμπιστοσύνη στον κόσμο και με παρεμβάσεις μας να θέσουμε τα ζητήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και να συμβάλουμε στην οργάνωση πραγματικού αγώνα διαρκείας με απεργία, η οποία είναι και η μόνη που φοβάται η κυβέρνηση καθ’ ομολογία της και που μπορεί να δώσει νικηφόρα διέξοδο…

                                                  ΝΦ