Ωστόσο, η ανάγκη αυτού του πρωθυπουργικού ρεσιτάλ της διαστροφής και της αντιστροφής της πραγματικότητας που ζει ο λαός είναι ακριβώς αυτή η πραγματικότητα και η οργή που αυτή προκαλεί και συσσωρεύει. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρωτόγνωρο μίγμα της πανδημίας και των συνεπειών της στην υγεία και την καθημερινότητα του λαού, μαζί με την διαρκώς γιγαντούμενη ακρίβεια και τις συνθήκες του εργασιακού αλλά και κοινωνικού μεσαίωνα, φορτώνουν διαρκώς με αδιέξοδα τον εργαζόμενο λαό, στα ζητήματα που αφορούν την καθημερινή του επιβίωση. Για όλα αυτά, η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ είναι απολύτως και εγκληματικά ένοχη και η συνέντευξη ήταν άλλη μια προσπάθεια άρνησης και αποποίησης των ευθυνών της, με την πάγια μέθοδο των αστικών κυβερνήσεων και των κομμάτων του συστήματος: Το ψέμα, τους εκβιασμούς, την παρουσίαση των ιεραρχήσεων και των συμφερόντων του συστήματος ως «εθνικές» ιεραρχήσεις, ως «εθνικά» συμφέροντα. Έτσι, την ίδια ώρα που «πρέπει να πανηγυρίσουμε» για την παραλαβή των Ραφάλ, πρέπει και να αποδεχτούμε ως «αντικειμενικό», ως «μεταρρυθμιστικό» ή ακόμα και ως «φιλολαϊκό» το κλείσιμο του Παίδων Πεντέλης, την κατάργηση συντάξεων για άτομα με αναπηρία, την άδεια ειδικού σκοπού με διάρκεια 4 ημερών(!) λόγω πανδημίας και με μείωση των αποδοχών στο μισό για τους εργαζόμενους! Την ίδια ώρα που ο λαός πρέπει να χειροκροτήσει ως «εκσυγχρονιστικές και αναπτυξιακές» τις απολύσεις εργατών στα Πετρέλαια της Καβάλας, πρέπει επίσης να αποδεχτεί ως «δημοκρατικές αλλαγές» τις επαναλαμβανόμενες εισβολές των ΟΠΚΕ στα ΑΕΙ και την εγκατάσταση Αστυνομίας σε αυτά.
Ακόμα περισσότερο, «πρέπει» ο ίδιος να ενεργοποιηθεί, όπως απαιτεί η Κεραμέως, και να καταγγείλει τους εκπαιδευτικούς που δεν γίνονται απεργοσπάστες και χαφιέδες των μαθητικών καταλήψεων που αγωνίζονται για μέτρα προστασίας από την πανδημία και ενάντια στα εξεταστικά σφαγεία που στήνει η πολιτική της κυβέρνησης.Από την άλλη, οφείλουμε να διαπιστώσουμε πως ο οχετός ψεμάτων και διαστροφής των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων, έχει έναν…συνήγορο. Αυτός δεν είναι άλλος από την απουσία μαζικών εργατικών, λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων και αντιστάσεων, αυτών που απαιτεί η σημερινή κατάσταση. Αυτή η απουσία είναι που δίνει χώρο και «αέρα» για να «φωνάζει ο κλέφτης», για να παρουσιάζει ο πρωθυπουργός ως «δικαιωμένη» την πολιτική που αφήνει το λαό έκθετο στην πανδημία, την πολιτική που σαρώνει κάθε εργατικό-λαϊκό δικαίωμα και κατάκτηση. Μια «απουσία» που έχει τις αιτίες της όχι βέβαια στην αποδοχή της άγριας πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος από το λαό, αλλά στα πολλά προβλήματα και εμπόδια που συναντά η λαϊκή οργή, που δεν την αφήνουν να γίνει μαζικός αγώνας και κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης. Προβλήματα και εμπόδια που εδώ και δεκαετείς στήνουν οι ψεύτικοι φίλοι του λαϊκού κινήματος και της μαζικής πάλης. Οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, οι κρετίνοι της κάλπης, των κυβερνητικών αλλαγών, της «συνεννόησης» με τον αντίπαλο, δηλαδή της ταξικής υποταγής. Αυτοί που στη σημερινή κοινωνικά εκρηκτική κατάσταση απογειώνουν τη διγλωσσία για να υπηρετήσουν την γραμμή της συμμόρφωσης στο σύστημα. Όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, που από τη μια τάχα ανακάλυψε πως «μόνο ο λαός σώζει το λαό», αλλά από την άλλη δίνει μάχη ενάντια στην γραμμή κατάργησης του νόμου Χατζηδάκη. Μάχη στα λόγια, με τη διαβόητη εφεύρεση «να μείνει στα χαρτιά», αλλά κυρίως στην πράξη, στοιχιζόμενη πίσω από τη γραμμή αδράνειας και απεργιακής απραξίας των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και όλου του συρφετού της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα επιμένει και απαιτεί πραγματικές απαντήσεις. Η πρωθυπουργική «άνεση» έχει στηρίγματα στα κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα, βρίσκει πάτημα στην απουσία των αγώνων, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει και την έγνοια και τους φόβους του συστήματος για το τι θα βρει μπροστά της από τον «εχθρό λαό». Γιατί το μίγμα των θανάτων, της εγκατάλειψης, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της τρομοκρατίας και της βαρβαρότητας του συστήματος γίνεται ολοένα και πιο εκρηκτικό. Και στον ορίζοντα όχι μόνο δεν διαφαίνεται κάποια είδους ελάφρυνση, αλλά αντίθετα διαμορφώνονται οι όροι για τα ακόμη χειρότερα. (…)
Το βέβαιο
είναι ότι μέσα στην καταιγίδα της ακρίβειας, της πανδημίας, της ανεργίας και
της εξαθλίωσης, αλλά και μπροστά στις χειρότερες προοπτικές που διαγράφονται, ο
λαός δεν έχει κανέναν λόγο να περιμένει τις εκλογές ή τις όποιες άλλες
εξελίξεις, σαν αυτές που ανέφερε ο Γεραπετρίτης. Ο τρόπος που ο λαός έχει να
παρέμβει στις εξελίξεις, να «κόψει την άνεση» στα προκλητικά πρωθυπουργικά
διαγγέλματα αλλά και να δυσκολέψει συνολικά τα σχέδια των κομμάτων του
συστήματος είναι ένας και μοναδικός: να βγει μαζικά στο δρόμο του αγώνα, να
αντισταθεί στην ολομέτωπη επίθεση και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Σε
αυτόν και μόνο σε αυτόν τον δρόμο υπάρχει ελπίδα και προοπτική για το λαό και
τη νεολαία. Γι’ αυτό πρέπει επίμονα να παλέψουμε για να γίνουν βήματα σε αυτόν
τον δρόμο, να ξεπεραστούν εμπόδια, να συγκροτηθεί στη νεολαία και τους
εργαζόμενους η κατεύθυνση της μαζικής πάλης.
Π.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου