Ιούλης 2015-Ιούλης 2019: 4 χρόνια από το κάλπικο δημοψήφισμα…

Το παρακάτω άρθρο αναρτήθηκε 3/5/2015 στο blog (http://aristerastikarditsa.blogspot.com/2015/07/8.html) επιχειρώντας να απαντήσει ερωτήματα και προβληματισμούς σχετικά με το τότε δημοψήφισμα. Ερωτήματα και προβληματισμοί που απασχολούσαν ένα ευρύτερο δυναμικό αγωνιστών που δρούσαμε από κοινού εκείνη την εποχή.  Αλλά και να αντιπαρατεθεί σε λογικές και αυταπάτες που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να είναι ενεργές και να ορίζουν τις θέσεις και τη στάση δυνάμεων της  Αριστεράς μας. Τέλος είναι καλό να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ότι το ΚΚΕ(μ-λ) δε “τσίμπησε” στο κάλπικο δημοψήφισμα. Εναντιώθηκε στις (αυτ)απάτες, στις ευκολίες και στους “αριστερούς” σωτήρες.

8 σημεία για τη θέση της ΑΠΟΧΗΣ

 του Αλέξη Φυτσιλή, καθηγητή

Η άποψη της ΑΠΟΧΗΣ δεν είναι «παντός καιρού». Δηλαδή δεν είναι μια θέση-στάση που την έχουμε για «πάσα νόσο». Προκύπτει από τη συγκεκριμένη ανάλυση των δεδομένων και τη συγκεκριμένη απαίτηση ζητούμενων. Κατανοώντας ότι έχουν πέσει πολλές αποχές – ιδιαίτερα στον εκπαιδευτικό χώρο – μέσα σε ένα χρόνο (ΠΥΣΔΕ-εκλογές δ/ντων-υποδ/ντων, αλλά και Ευρωεκλογές πέρυσι κοκ) και μπορεί να παρερμηνευτεί (το έχουμε αντιμετωπίσει από συναδέλφους εκπαιδευτικούς και όχι μόνο) αλλά δεν αποτελεί μια θέση αρχής ούτε γενικά για τα δημοψηφίσματα ούτε για τις κάθε είδους εκλογές. Προκύπτει ένα ερώτημα όμως. Υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις που να πάνε κόντρα τόσο στην αστική νομιμότητα όσο και στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό; Είναι γνωστή η απάντηση.

Επίσης οι αναφορές στο παρελθόν για ΑΠΟΧΕΣ του ΚΚΕ (46) ή «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» «Τι Κορνίλοφ τι Κερένσκυ», γράμμα του Ζαχαριάδη κλπ δεν είναι για να αντλήσουμε διδάγματα (όπως είναι σωστό) αλλά για να δικαιολογήσει-καλύψει σημερινές απόψεις και στάσεις. Όσο μας αφορά οδηγός μας είναι να ξεκινάμε από την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης πριν οδηγηθούμε σε μια άποψη, μια θέση, μια στάση. Και δω να σημειώσουμε πάλι, ότι ιδιαίτερα στις σημερινές πρωτόγνωρες καταστάσεις, δεν υπάρχουν εύκολες και ξεκάθαρες απαντήσεις αλλά δύσκολες και βασανιστικές που συνοδεύονται από αρκετά προβλήματα. Και στη θέση της ΑΠΟΧΗΣ δεν καταλήξαμε εύκολα (για να παραμείνουμε «αμόλυντοι») αλλά βασανιστήκαμε λαμβάνοντας υπόψη μας όλες τις παραμέτρους του ζητήματος.

Ποιος είναι λοιπόν ο χαρακτήρας του δημοψηφίσματος, τι κρίνεται την Κυριακή 5/7; Το δημοψήφισμα μας προέκυψε σαν αποτέλεσμα των αδιεξόδων της γραμμής της λεγόμενης διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης (από το πρόγραμμα ανακούφισης της Θεσσαλονίκης και τα φιλολαϊκά μέτρα, πήγαμε στην «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», στον «έντιμο συμβιβασμό», μετά στον «επώδυνο συμβιβασμό», για να καταλήξει στο κυβερνητικό μνημόνιο των 47 σελίδων) και των απαιτήσεων των εταίρων αλλά και των μεταξύ τους διαφωνιών.Ένα αδιέξοδο που ο Τσίπρας επιχείρησε με το δημοψήφισμα να το φορτώσει στο λαό. Και ο χαρακτήρας αυτού του δημοψηφίσματος δεν άλλαξε από την προηγούμενη Παρασκευή μέχρι σήμερα παρά τις ωμές και σκληρές παρεμβάσεις της «Ευρώπης της αλληλεγγύης, του πολιτισμού, της συνεργασίας μπλα μπλα μπλα» αλλά και των φίλιων(;;;!!!) δυνάμεων πέρα του Ατλαντικού. Συγκεκριμένα χθες ο Τσίπρας στον Αnt1 δήλωσε ότι αν βγει το ΝΑΙ θα υλοποιήσει την πρόταση των δανειστών ενώ αν βγει το ΟΧΙ θα μεταβεί στις Βρυξέλλες τη Δευτέρα υπογράφοντας συμφωνία μέσα σε 48 ώρες. Ποια θα είναι αυτή . Το ξέρουμε. Η light εκδοχή της προηγούμενης. Την έχει υπογράψει ο Τσίπρας 47 σελ+2+5+ ο «κόφτης» του Βαρουφάκη +… … Είναι η όχι αυτό ένα κάλπικο δημοψήφισμα; Ένα ψεύτικο δίλημμα; Που το ΟΧΙ είναι εξαρχής υπονομευμένο; Που το ΟΧΙ είναι ένα φτιασιδωμένο ΝΑΙ; Που στο ΝΑΙ «μένουμε Ευρώπη και Ευρώ» «αντιπαρατίθεται» το ΟΧΙ «μένουμε Ευρώπη και Ευρώ»; Που οι επιλογές του λαού αφορούν πόσο θα σφίξουν τη θηλιά στο λαιμό του αφού ο ίδιος μέσω της απάντησής του θα έχει αποδεχτεί να του τη φορέσουν-τη θηλιά- στο λαιμό του; Εδώ απαιτείται μια ξεκάθαρη απάντηση.

Από τη μεριά μας δώσαμε αυτή της ΑΠΟΧΗΣ ώστε να μη νομιμοποιήσει ο λαός τα παλιά και νέα μνημόνια, να μη νομιμοποιήσει τα κυβερνητικά αδιέξοδα, -δηλαδή μια πολιτική που θέλει να φαίνεται φιλολαϊκή όταν πρώτο και κύριο μέλημά της είναι να δηλώσει την πίστη της στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και να υπηρετήσει το καθεστώς της εξάρτησης- να γυρίσει την πλάτη στον κυβερνητικό εκβιασμό.

4.  Υπάρχουν ενστάσεις στα προηγούμενα. Υπάρχει -γράφεται και λέγεται- και το γνήσιο ΟΧΙ αυτό που αρνείται και τα δεξιά και τα «αριστερά» μνημόνια. Κομμάτια του λαού και πολιτικές δυνάμεις διατυπώνουν ένα διαφορετικό ΟΧΙ από το κυβερνητικό.

Ας το δεχτούμε ότι δεν είναι ίδιο. Μόνο που την Κυριακή το βράδυ στο ΟΧΙ της αντίστασης θα του φορέσει ο Τσίπρας το ένδυμα της διαπραγμάτευσης για το παραδώσει στους δανειστές. Το ΟΧΙ στους εκβιαστές θα γίνει ΝΑΙ στους εταίρους. Το ΟΧΙ στη συμφωνία θα γίνει ΝΑΙ. Είναι έτσι ή όχι; Τι από όλα αυτά είναι ψέμα; Γιατί αυτό που ισχυρίζονται διάφοροι πολιτικοί χώροι ότι αν υπερισχύσει το ΟΧΙ δεν θα τολμήσει ο Τσίπρας να φέρει αντιλαϊκά μέτρα είναι απλά του αέρος. Πραγματικά ποιος/ποιοι το πιστεύουν αυτό.

Δηλαδή τελικά δεν αποτελεί γραμμή άμυνας και αντίστασης για το λαό η στοίχισή του πίσω από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσω του δημοψηφίσματος γιατί στην «καλύτερη» περίπτωση αυτό που θα φέρει είναι η έγκριση να συνεχιστεί η επίθεση. Ας διατυπωθούν σ’ αυτό το σκεπτικό αντιρρήσεις. Πολιτικές και όχι αφορισμοί, ειρωνείες, χυδαιότητες κλπ.

Ας συνεχίσουμε και με άλλες απόψεις: «Ο λαός με το ΟΧΙ από δευτέρα θα είναι σε καλύτερη θέση για να παλέψει τα δικαιώματά του» ή «η επικράτηση του ΝΑΙ θα φέρει απογοήτευση» «να νικήσουμε το φόβο» κοκ.

Το γεγονός είναι ότι ο λαός είναι στη γωνία. Θεατής και όχι πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Αυτό είναι και ένα ακόμη στοιχείο για το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος που δε φέρει τη λαϊκή σφραγίδα, ούτε διαμορφώθηκε στη συνέχεια από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Σε αντίθεση με το γεγονός ότι ενεργοποίησε όλο το αντιδραστικό σκυλολόι μέσα και έξω από τη χώρα (ας προστεθεί και αυτό στα αρνητικά του δημοψηφίσματος).

Ο λαός πάει στο δημοψήφισμα μετά από μια μεγάλη περίοδο αδράνειας, κινηματικής ύφεσης, προϋπόθεση για να τα δώσει όλα στην κάλπη της 25/1 με το ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα δεν ήρθε και μετά τις ουρές των συσσιτίων που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια ήρθαν οι ουρές στα ΑΤΜ. Ο λαός είναι οργισμένος με τους τροϊκανούς –θέλει να σπάσει τη τηλεόραση όταν τους βλέπει- αλλά είναι σε σύγχυση, απογοητευμένος, φοβισμένος, ανοργάνωτος και τι θα αποφασίσει; Ή τελικά θα είναι ο λαός που θα δεχτεί τα βάρη μιας διαδικασίας που εξελίσσεται έξω από αυτόν και ενάντια του ;

Ισχυρίζεται κάποιος ότι το χαρτάκι του ΟΧΙ στην κάλπη θα δώσει απάντηση σ’ αυτό το πρόβλημα του λαού. Στο ζήτημα δηλαδή της πολιτικής, ιδεολογικής, κινηματικής τελικά συγκρότησης του για να αναμετρηθεί με τους δυνάστες του. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών βοήθησε; Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον πήγε μπροστά ή πίσω; Μα θα φέρει απογοήτευση (το ΝΑΙ) η για να είμαστε ακριβείς θα προστεθεί και άλλη. Μα και η διαχείριση του ΟΧΙ από το Τσίπρα τι θα φέρει; Η να βάλουμε στη ζυγαριά ποια επιλογή θα φέρει την περισσότερη; Άλλωστε όταν υποστηρίζεις ότι υιοθετώντας το ΟΧΙ νικάς το φόβο δεν είναι φανερό ότι έχεις τρομάξει, σε έχει φοβίσει το ΝΑΙ και η επικράτησή του; Και γιατί η ΑΠΟΧΗ δεν είναι η πλήρης και ολοκληρωμένη άρνηση του φόβου;

6.  «Με το ΟΧΙ υπάρχει ζωή τη Δευτέρα με το ΝΑΙ όχι», «Από αυτή τη μάχη των μαχών θα κριθεί το μέλλον…» κοκ Τι να πει κανείς για αυτές τις απόψεις και άλλες αντίστοιχες που έχουν και αριστερή προέλευση.. Είναι η κατάληξη όλων εκείνων που έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις και έχουν σταματήσει να κινούνται στη κατεύθυνση συγκρότησής τους, αλλά αναζητούν –πολλές φορές τελεολογικά- άλλους δρόμους που εύκολα, έξυπνα και πάντα εκλογικά θα απαντήσουν τα προβλήματα Απόψεις που μπροστά στα βουνά που έχουν να αντιμετωπίσουν απογειώνονται, για προσγειωθούν τελικά πιο πίσω από την αφετηρία τους. Απόψεις που αντί να ανοίγουν το δρόμο του λαού του προσθέτουν βαρίδια. Τον εκτροχιάζουν σε ξένες λεωφόρους, προτείνουν έξυπνες παρακάμψεις για να αφήσουν το λαό παρκαρισμένο τελικά εντός και επι τ’ αυτά. Με την ΑΠΟΧΗ επιλέξαμε να μη φορτώσουμε με βαρίδια το λαό προπαγανδίζοντας ζυμώνοντας εντός του το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει που στο τέρμα του έχει την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό και σήμερα την πάλη για τα δικαιώματά του χωρίς να ζητά την έγκριση των εταίρων χωρίς να γίνεται ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και των δυνάμεων του συστήματος.

7.  «Μα η ΑΠΟΧΗ δεν θα έχει απήχηση ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει οπότε…». Ισχύουν τα παραπάνω συμπληρώνοντας ότι η παρέμβαση της αριστεράς δεν είναι για να πάει με το ρεύμα αλλά και κόντρα σ’ αυτό. Υπάρχουν επιλογές που λίγοι τις ακολουθούν αρχικά μπολιάζουν όμως τη συνείδηση περισσότερων και θεωρούμε ότι τελικά θα συναντηθούν με πλατύτερες λαϊκές μάζες που κινούνται έξω και ενάντια του συστήματος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Ότι κάνουμε και ότι λέμε προσθέτει ή αντίθετα αφαιρεί από το προχώρημα της λαϊκής υπόθεσης.

8. Η άποψη της ΑΠΟΧΗΣ όπως και όλες οι άλλες θα κριθούν από τη ζωή αν ήταν σωστές ή λανθασμένες. Βγάζοντας τα σωστά απολογιστικά συμπεράσματα μπορούμε να προχωρήσουμε στο δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ συγκροτώντας το ΜΕΤΩΠΟ του ΛΑΟΥ όπου οι εκλογές (που θα έρθουν) να μην αποτελούν τις νέες «κρίσιμες μάχες» που θα δώσουμε με νέα εκβιαστικά διλήμματα κλπ.

Τα πράγματα θα πάνε πολύ μα πολύ δύσκολα.

Απ τη μεριά μας είμαστε λίγοι αριθμητικά. Θέλουμε να γίνουμε περισσότεροι, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε να φανούμε «λίγοι» μπροστά στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης.